Rozdział 20

 Podkład ♫

✲✲✲ 

Minęło już tyle czasu, a ja tego nie zauważyłam, albo po prostu nie chciałam zobaczyć. To, co się wydarzyło... Popełniłam błąd. Ja wiem. Muszę go teraz jakoś naprawić. A co, jeśli to nie była moja wina? Nie wiem, nie pamiętam, co dokładnie się wydarzyło. Muszę to sobie przypomnieć. Odtworzyć te zdarzenia.

  

✲✲✲

Gdy Naruto poszedł z Jirayą, ja udałam się na trening z Tsunade-sensei. Minęły w końcu całe trzy lata. Wrócił do wioski. Wszystko zaczęło się układać. Pewnego dnia on dostał misję razem z Sai'em. Mnie Hokage kazała zostać w wiosce. Spędziłam prawie cały dzień w szpitalu. Później poszłam na pole treningowe. Nie wiem, która była dokładnie godzina, ale zaczynało się zmierzchać, kiedy byłam na miejscu. Przez chwilę patrzyłam na zachód. W pewnym momencie poczułam się dziwnie senna. Nie zauważyłam nawet, w którym momencie odpłynęłam. Jednak nie wiem czy upadłam czy może zdążyłam oprzeć się o drzewo. Ehh... Sama już nie jestem pewna. Głowa mnie strasznie boli! Dobra... Więc potem się obudziłam. Nie wiedziałam, gdzie jestem. Nigdy w tamtym miejscu nie byłam. 

W pokoju było ciemno. Nie ma, co się dziwić, w końcu tu nie było okien. Ogólnie pomieszczenie budziło we mnie strach i odrazę. Wszędzie było brudno, śmierdziało, a po podłodze łaziły myszy. Blee!! Dobrze, że łóżko było wysokie i się do mnie jeszcze nie dostały. Koszmar po prostu. Ściany pokoju były pokryte jakimś śluzem i robalami (pewnie, jak u Shino w domu xD- dopis autorki.). Wszędzie pełno pajęczyn i zewsząd pająków. Nie mogłam tego dłużej znieść, myślałam, że zaraz się zwymiotuję, bo mdleć nie chciałam. Aż strach pomyśleć, co mogłoby pomnie pełzać i co pełzało. Wrr... Chciałam wstać i dojść do drzwi, żeby wydostać się stamtąd, ale nie miałam odwagi przejść przez to pole minowe. To gorsze od tortur. 

Na szczęście i nieszczęście drzwi się otworzyły. Doznałam szoku widząc, kto w nich stoi. Sasuke. O M G, ale Freestyle, normalnie tak sobie pomyślałam. Myślałam, że ktoś robi sobie ze mnie żarty i jestem w ukrytej kamerze, ale było inaczej. Uchiha tylko powiedział tak: "Od teraz będziesz w mojej organizacji Taki. Pomagamy Akatsuki. Jesteś potrzebna, ponieważ twoje medyczne zdolności są niezwykłe. Mi też to nie jest na rękę, ale Karin ci nie jest w stanie dorównać, a Kabuto zostawiłem gdzieś i to jeszcze jak zabiłem Orochimaru. A teraz chodź." Sparaliżowało mnie. Chyba jednak musiałam spaść na kamienie i mocno o nie uderzyć głową. Mało, co się tam nie porzygałam, przechodząc obok tego robactwa.  

Poznał mnie ze wszystkimi i powiedział też, że mogę mieć zaniki pamięci, bo walczyliśmy i mocno uderzyłam głową o ziemię. Strach się bać. Opowiedział historię o Akatsuki i porwaniu Gaary. O jego ratunku i ogólnie jeszcze kilka rzeczy, o których nie pamiętałam. Wszystko mi się przypomniało oprócz tej walki z nim. Ale doszłam do wniosku, że tego, o czym mówił nie będę brać pod uwagę. Powiedział mi także, że sama do nich dołączyłam i gadałam, że nadal go kocham. Co za bzdury. Przecież ja kocham... Niee... Nie ma takiej osoby, którą darzę tym uczuciem. Ale dobra, udawałam, że mu we wszystko wierzę i to, pamiętam. Minęło jakieś pół roku. Moja pamięć nadal nie wróciła całkowicie i nie miałam świadomości czy Sasuke kłamie, czy też mówi prawdę. Pamiętałam jedynie to, co było do czasu mojego pojmania. Czyli porwanie Gaary, jego śmierć, ratunek. To wszystko było w mojej głowie.  

✲✲✲ 

                Przez cały pobyt w organizacji Sasuke dziwnie się zachowywał w stosunku do mnie. Tak jakby... się do mnie kleił? Coś takiego. No, ale oczywiście chciałam uciec i wrócić do mojej Konohy. Tylko, że nie było okazji. Jednak udało mi się na poczekaniu wykombinować plan, bo zdarzyła się odpowiednia chwila, żeby dać wióra. Wzięłam nogi za pas i zwiałam stamtąd. Za bardzo tęskniłam za tym wszystkim, brakowało mi tego - przyjaciół, wioski i... Gaary. Koniec z rozczulaniem.

                No, więc musiałam przejść przez kuchnię, bo ktoś genialny tak zaprojektował te pomieszczenia, że tylko przez owy pokój można było dostać się do drzwi frontowych i zarówno wyjścia. Jak na złość było ciemno, no, bo to noc akurat była. Na środku pomieszczenia znajdował się garnek. Oczywiście ja w niego wlazłam, bo kotem nie jestem i nie widzę w tych egipskich ciemnościach, a światła nie zaświecę, bo by się skapnęli i bym się nie ulotniła. Prawie też się o stół wywróciłam. Jednak udało mi się opuścić tą przeklętą kuchnię. O dziwo nikt nie wstał sprawdzić, co to za hałas. Co za ulga...

                Biegłam ile miałam sił w nogach. Udało mi się. Znajdowałam się teraz na dworze. Nie miałam czasu na podziwianie widoków. Pędem ruszyłam przed siebie. Miejsce przetrzymywania mnie oddalało się z każdą sekundą, a właściwie to ja oddalałam się od niego. Biegłam i biegłam, i biegłam, i biegłam. Mijały noce i dnie, a ja nie zatrzymywałam się prawie wcale. Nie miałam sił, lecz, gdy tylko zobaczyłam dobrze mi znany las, dostałam jakby kopa energii. Po kilku godzinach zauważyłam na horyzoncie zarys wioski. Nie dotarłam do niej, brakło mi sił i to na samych obrzeżach tego cholernego lasu. Straciłam przytomność i nie wiedziałam, co się dzieje. Miałam tylko nadzieję, że nie dogonią mnie i pojmą ponownie.

✲✲✲ 

                Byłem zdołowany. Sasuke odszedł do Orochimaru, a Sakura zaginęła! Mówili, że odeszła, ale ja w to nie wierzyłem. To nic nie dało. Ehh... Minęło już 6 miesięcy od jej zniknięcia. Cały czas ktoś był przy mnie, pocieszając mnie i pilnując, żebym nie zrobił jakiegoś głupstwa. Nawet ta misja, z której wracam była specjalnie ukartowana, aby mnie oderwać od Sakurci. To mi nie pomogło. Czasem tylko moje problemy znikały przy Hinacie. Hmm... A to, co? Niemożliwe.

- Sakura!! - krzyknąłem, biegnąc do niej.

Moi towarzysze spojrzeli na mnie i również pobiegli w tym samym kierunku, co ja.

Była nieprzytomna. Miała na sobie wiele zadrapań. Wyglądała strasznie. Była brudna i wychudzona. Co jej się musiało przydarzyć? A Tsunade podejrzewała, że uciekła z wioski. Sakura jest lojalna i nigdy by tego nie zrobiła. Wiedziałem to od samego początku.

Zabrałem ją razem z Kibą i udaliśmysię do wioski. Hinata pobiegła do Hokage przed nami, żeby powiedzieć jej o zdarzeniu, a my zabraliśmy Sakurę do szpitala.   

✲✲✲ 

Powinienem był z nią porozmawiać i pożegnać się. A ja, co? Moja odwaga gdzieś zniknęła. Nie byłem w stanie spojrzeć jej w oczy. Zabiłem tak wiele osób z zimną krwią. Patrzyłem im w oczy i mimo to, dalej chciałem spełnić mój cel - zabić ich. Eh... Chyba jest tak nadal, że nie potrafię z nią rozmawiać. Kiedy dowiedziałem się, że zniknęła... nie byłem w stanie w to uwierzyć. Przez cały czas o niej myślałem i poszedłbym jej prawdopodobnie szukać, gdyby nie to, że jestem Kazekage i spoczywa na mnie wielka odpowiedzialność. Muszę pilnować porządku, chronić wioskę i jej mieszkańców. A poza tym nie ma pewności czy nie odeszła z wioski. Dlaczego ja jestem taki głupi? Baki - sensei miałeś rację. Zawsze trzeba dokładnie obmyślić każdy ruch. Życie, to takie jakby szachy - mówiłeś. Znowu miałeś rację. No nic. Wezmę się za te papiery. Nie mam innego wyjścia - rozmyślał Gaara.

- Gaara!! - krzyknęła zdyszana Temari, wchodząc do biura bez pukania.  

- O co chodzi? - zapytał młodszy brat.  

- List do ciebie... z ... z ... -dyszała - z Konohy - powiedziała w końcu. - Proszę - podała mu zwój. Chłopak otworzył i zaczął czytać.

- Niemożliwe. Sakura się odnalazła - powiedział.

- Nani?! Wiedziałam i mówiłam, że nigdy by nie porzuciła wioski. To nie w stylu Sakury. Ale oczywiście, kto by tam wierzył jakiejś tam Temari - starszej siostrze. Nie. Wszyscy są od niej mądrzejsi - mówiła blondynka.

- Gomen. Rzeczywiście miałaś rację - powiedział, odkładając na bok zwój i wypełniając dalej papiery.

- I co? I tyle? - zapytała.

- Hmm... A tak, już im odpisuję, że dziękuję za wiadomość - powiedział.

- Ale ty jesteś nieczuły. Mógłbyś udawać przynajmniej, że ci zależy - mówiła dziewczyna.

Zależy? Nawet nie wiesz jak się o nią martwiłem, a ty mi tu z czymś takim. To, że nie pokazuję tego, co czuje, jeszcze nic nie świadczy - myślał czerwono włosy.

- Nie wiem i mnie to nic nie obchodzi, co sądzisz, ale ja idę do Konohy. Chcę się zobaczyć ze wszystkimi, a przede wszystkim, z Sakurą i z nią porozmawiać. No i chcę też się spotkać z Shikamaru. Nikt i nic mnie nie zatrzyma. A teraz zła siostra Temari wychodzi i idzie do Konohy, mając gdzieś zdanie młodszego brata, który jest Kazekage tej wioski!! - krzyknęła wściekła i wyszła, trzaskając drzwiami.

Gaara nic nie powiedział. Wiedział bowiem, że zdania siostry nic nie zmieni. Też by chciał zobaczyć Sakurę, ale przecież nie może - potrząsnął głową, aby odgonić od siebie takie myśli.

Z Shikamaru? Uuu Temari się zakochała. Heh ta moja siostra. Będzie się działo. 

Sakura, mam tylko nadzieję, że nic ci się nie stało i, że kiedyś mi przebaczysz. Może jeszcze któregoś dnia się zobaczymy. W końcu nie ma rzeczy niemożliwych.

✲✲✲ 

- Babciu, co z nią? Czemu nadal się nie obudziła? - dopytywał Naruto. Tsunade chwilę milczała, patrząc blondynowi w oczy i dobierając odpowiednie słowa. Przymknęła na chwile powieki, a potem zaczęła mówić.

- We krwi Sakury wykryto truciznę. Wynika z tego, że przez jej całą nieobecność tutaj była podtruwana. Oczywiście jej organizm był osłabiony i była wygłodzona. Musiała długo tutaj iść - powiedziała Hokage.

- Nani? - rzekła Hinata.

- A te zadrapania? I jak to się wszytko mogło stać? - zapytał Kiba.

- Możliwe, że z kimś walczyła, ale bardziej prawdopodobne jest to, że długo tutaj wędrowała, bo się zgubiła i tak się podczas tej podróży jakoś zraniła. Nie mam dokładnych analiz, ale trucizna nie jest silna i poradzimy sobie z nią szybko. Jej życiu nie zagraża w każdym razie jakiekolwiek niebezpieczeństwo - mówiła.

Sasuke, ty draniu. Nie daruję ci tego - pomyślał Naruto.

- Kiedy ona się obudzi? -zapytała Hinata.

- Ja... Nie wiem. Może mieć zaniki pamięci przez tą truciznę. Została w końcu stworzona po to, by wymazać pamięć i osłabić organizm. Ale nie wiem, jakiemu celu to miało służyć... Wkażdym razie, idźcie ją zobaczyć - powiedziała, odchodząc od grupki. Tsunade nawet Nie zdążyła skręcić w żaden korytarz, a shinobi już byli u Haruno.

Sakura, jak dobrze, że wróciłaś. Zawsze miałam nadzieję i przeczucie, któremu ufałam, że nie odeszłaś. Witaj z powrotem moja uczennico - myślała, uśmiechając się.

✲✲✲ 

Nastał ranek. Cała organizacja się przebudziła. Było słychać stukot obcasów biegnącej Karin.

- Sakura uciekła - powiedziała, czekając na awanturę.

- Wiem - stwierdził spokojnie.

- Nani? Ale jak to? Ja już nic nie rozumiem - lamentowała czerwono włosa.

- Ułożyła sobie wszystko w jedna, spójną całość. Wyczekała również na odpowiedni moment i zwiała. Za bardzo zależy jej na wiosce, przyjaciołach i tym pustynnym świrze, żeby od tak sobie ich zostawić. Nawet dla mnie by tutaj nie została. Trucizna również nie spełniła swojego zadania. Ale ja jej dam nauczkę. Będzie patrzeć, jak przelewam krew kogoś, kto zajął moje miejsce w jej sercu - mówił spokojnie.

- Oh, Sasuke-kun jesteś najmądrzejszym, najsilniejszym i najprzystojniejszym mężczyzną, jaki  kiedykolwiek mógł stąpać po tym świecie - obsypywała go komplementami zarumieniona Karin.

- Ehh... Daj sobie spokój i mi przy okazji też. Wyjdź. Muszę teraz pomyśleć - powiedział Uchiha tonem, który pokazywał, że nie znosi sprzeciwu.

- Ale... - chciała coś powiedzieć, ale jej się to nie udało.

- Wyjdź - mówił nadal spokojny. Dziewczyna nie mając innego wyjścia, wypełniła jego rozkaz i wyszła.

✲✲✲ 

Oj braciszku... Nie ma maski, która by mogła długo ukryć miłość tam, gdzie ona jest, ani udawać ją tam, gdzie jej nie ma. Mam nadzieję, że znajdziesz miłość życia i, że będzie nią Sakura. Nie, ty już ją znalazłeś i jest nią Haruno - uśmiechnęła się w tym momencie. - Tylko, żebyś ani ty jej nie zranił, a ni ona ciebie. Twój chłód nie raz mnie na prawdę potrafi przerazić. Nie do wiary, mój młodszy braciszek zakochany. To by było coś nowego. Heh to nie ludzie zmieniają czas, tylko czas ludzi. W tym przypadku przy pomocy czasu człowiek zmienił człowieka na lepsze. Ohh... Shikamaru, wierzę tylko, że nie jesteś na misji i już niedługo się zobaczymy - rozmyślała Temari w drodze do Konohy.