Rozdział 30

Podkład ♫

Gaara z pozostałymi szedł spokojnie. Wszystko byłoby fajnie, gdyby nie słychać było ciągłych kłótni Hanae i Hirokiego.

- Przesadziłeś! O wszystkim dowie się Gemmei! – zadeklarowała.

- Ona stanie po mojej stronie gruba glizdo!

- Cicho być! – wrzasnęła Matsuri. Nagle wszystko zaczęło drżeć i ziemia sypała się z każdej ze stron.

✲✲✲

Nastała chwila ciszy. Jak na razie nikt nie palił się do wyjaśniania czegokolwiek.

- To nie wasza sprawa. Nie musimy się tłumaczyć – powiedział Koji.

- Nie ma czasu. Musimy się stąd wydostać – rzekła Gemmei.

- Ej, nie ignorujcie nas! – wrzasnęła Sakura razem z Ino.

W tym momencie wszystko zaczęło się znowu trząść. Grupka shinobi’ch pędem pobiegła przed siebie. Znaleźli się w jakimś pomieszczeniu. Było w nim mnóstwo świec. Przypominało to miejsce do modłów do szatana lub Jashina. Teraz nie było odwrotu. Droga, którą tu weszli została zasypana.

- Gemmei, co robimy? – zapytał chłopak. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko ruszyła do jedynego wyjścia. Chłopak poszedł natychmiast za nią. Ino i Sakura sprzeczały się chwilę, ale zaproponowały im współpracę. Od tego momentu szli jako wspólnicy.

✲✲✲

Udało się im wszystkim uciec. Szli dalej, gdy nagle usłyszeli jakiś trzas. W tym momencie każdy rzucił kilka kunai w owe miejsce. Słychać było jak się odbiły, a po chwili zrobiło się jeszcze chłodniej.

- Gemmej, Koji, jak dobrze! Myślałem, że nie wytrzymam dłużej z tą wariatką – pożalił się.

✲✲✲

- Hokage – sama?! – wpadł do budynku shinobi.

- Hehe, już mi sięto podoba. O co chodzi? – zapytał.

- Grupy wysłane do Kazekage, razem z nim wpadł w pułapkę – oznajmi.

- Co?! Informuj na bieżąco. Jestem pewien, że sobie sami poradzą – powiedział pewnie.

✲✲✲

Wszyscy rozsiedli się wygodnie i odpoczywali, rozmawiając w grupach. Sakura schowała się w jeden z kącików i siedziała sama, ponura. Co jakiś czas patrzyła, jak Gaara rozmawia z Matsuri.

- Eh… - westchnęła.

- Widzę, że ci na nim zależy – stwierdziła Gemmei, siadając koło niej.

- Co?! Nie, ja… Ten… Po prostu…

- Najgorszy jest ślepy, który nie chce widzieć – powiedziała kunoichi z Yuki. Sakura opowiedziała jej o wszystkim, co się wydarzyło. Nie powinna jej ufać, w końcu nie znały się. Czuła jednak, że tak powinna zrobić.

- Sam fakt, że o nim myślisz, wskazuje na twoje prawdziwe uczucia, do których nie chcesz się przyznać – rzekła.

- Ale… Boję się po prostu – powiedziała.

- Ze swoim lękiem zmierzysz się prędzej czy później – powiedziała, a po chwili zostawiła ją samą. Gemmei poszła teraz do Kazekage.

- Ty jesteś Gaara – senpai? – zapytała. Chłopak kiwną głową. – Dam Ci jedną radę. Rusz dupę i zrób coś, żebyś był z Sakurą. Kochasz ją? – zapytała prosto z mostu.

- No… E…

- Kochasz? Tak czy nie? – znowu zapytała.

- Cóż… - odpowiedział po chwili.

- Kiedy się stąd wydostaniemy to rusz dupę i idź jej to powiedzieć – rzekła, zostawiając go samego z myślami. W tym momencie spojrzał na Sakurę, która również myślała.

- Ej, ty! – zwróciła się Ino do Gemmei. – Skąd znacie Takeshi’ego? – w tym momencie nastała całkowita cisza. Dziewczyna spojrzała na niego i powiedziała.

- Kiedyś uważałam go za brata. Ojciec go przygarnął jak byliśmy mali. Kochał go bardziej, niż mnie. Przed śmiercią, wyjawił nam prawdę, ponieważ… Taheshi powiedział mu, że pokochał mnie nie jak siostrę, tylko jak kobietę. Ojciec chciał, aby nam się udało i, żebyśmy byli szczęśliwi ze sobą. Tyle powinno wam wystarczyć.

W tym momencie wszystko znowu zaczęło się trząść.

- Co tym razem? – zapytał się Sai.

W jednej chwili przez ścianę coś się przebiło.

- C…Co to jest?! – zapytała Hanae.