Rozdział 31

Podkład ♫

W tym momencie wszystko znowu zaczęło się trząść. 

- Co tym razem? – zapytał się Sai.

W jednej chwili przez ścianę coś się przebiło.

- C… Co to jest?! – zapytała Hanae.

W tym momencie ich oczom ukazał się jakiś stwór. Był dosyć duży. Z wyglądu przypominał dżdżownicę. Jakiś zmutowany? Nikt nie śmiał nic powiedzieć, a tym bardziej nawet drgnąć.

Sprawy się komplikują, to nie tak miało wyglądać. Jest tu drugi szpieg. Miałam być tylko ja! I jeszcze to robalo – coś! O co tu chodzi? Chyba że… Zamierza nas wszystkich zabić… Nie, to niemożliwe!

„ - Nie bądź tchórzem. Prawdziwy shinobi zawsze znajdzie jakąś drogę ucieczki, czy też rozwiązanie – powiedział.

- Zawsze? – zapytał chłopak.

- Tak. Wystarczy, że spojrzysz tam, na nią.”

Z każdą sekundą rosło napięcie. Nikt, z obecnych shinobi’ch nie podjął jakiegokolwiek przedsięwzięcia.

- Koji, widzisz ten tunel? – zapytała szeptem, na co chłopak pokiwał głową. – Świetnie. Wyprowadź nim wszystkich. To jest stąd jedyne wyjście. Ja odwrócę uwagę tego czegoś, a wy zwiejecie, kumasz? – ten plan zszokował chłopaka, jednak doskonale znał swoją koleżankę z drużyny i wiedział, że wie, co robi.

W jednym momencie Gemmei spojrzała po wszystkich, po czym ruszyła na bestię, rzucając z nią kunai’ami. Zwierzę od razu się wkurzyło i zaczęło podążać w jej stronę.

- Co ona wyprawia?! – zapytała Hanae.  

- Wie, co robi. Idziemy, szybko! – odparł Koji, po czym wszyscy udali się za nim. Biegli przez ten niekończący się korytarz tyle, ile mieli sił w nogach. Po jakimś czasie cała grupa ninja znalazła się na zewnątrz.

- Wszyscy są…? Gdzie Takeshi? – zapytała Sakura.

Padało. Pamiętam dokładnie.

Byłam sama.

Usłyszałam trzask. „Wrócił” – pomyślałam.

Nie był sam.

Przyprowadził chłopca, mówiąc, że to mój brat.

Muszę coś zrobić, chyba dałam im wystarczająco dużo czasu na ucieczkę. Nie mogę użyć ani kart wybuchowych, ani jutsu. Zasłona nie podziała, bo bestia jest ślepa. Co tu robić? – rozmyślając tak, robiła uniki przed paszczą potwora. Biegła do przodu, co chwilę patrząc za siebie. W jednej chwili przez nieostrożność potknęła się i upadła. Zwierzę się zbliżało. Przygotowywała się na najgorsze, gdy wtem, ktoś jej pomógł.

- Co ty tutaj robisz?!

- Nie mogłem cię zostawić tu samej.

- Świetnie. Teraz zginiemy oboje… Razem… - skrzywiła się na wzór minki „-_-”.

- Mam plan. Musimy dotrzeć do wyjścia. Rozłożyłem karty wybuchowe. Pamiętasz? Wtedy, gdy wszyscy siedzieli i rozmawiali, ja chodziłem po korytarzu. To było w tym momencie. Nie, żebym coś przewidział, ale tak na wszelki wypadek. Przezorny zawsze ubezpieczony, nie? Jeśli uda nam się dotrzeć do wyjścia, aktywuję karty i uratujemy się – powiedział.

- Zgoda. Nie mamy już nic do stracenia – rzekła, uśmiechając się i wykonując pieczęć. – Katon!

W tym momencie płomień skierował się w bestię , co dało czas shinobi’m na zawrócenie do wyjścia. Biegli najszybciej, jak potrafili, a „dżdżownica siedziała im na ogonie”.

„Wiedziałam! To nie przypadek!”

Znaleźli się w korytarzu prowadzącym do wyjścia. W tym momencie Takeshi aktywował wybuchowe karty. Wszędzie zaczęły się sypać skały. Przed nimi upadł sporej wielkości głaz.

- Co tam się dzieje? – zapytała Ino.

- Wysadzili jaskinię – oświadczył Kiba.

- Co? Ale uda im się uciec, tak?! – pytała Ino.

- Musimy zaczekać – oświadczyła Sakura.

- Nie mamy innego wyjścia, ale trzeba brać wszystkie możliwości pod uwagę – oznajmił Gaara.

„Tak!” – pomyślała Matsuri.

- Cha, cha, cha, cha! – usłyszeli śmiech całej trójki z Yuuki.

- Na waszym miejscu… - zaczął Koji.

- … docenilibyśmy tę dwójkę… - powiedział dalej Hiroki.

- … dużo bardziej – skończyła Hanae.

- Wykonywali już dużo gorsze misje i zawsze skubańce się wyratowali – odrzekli Hiroki i Koji z szerokimi uśmiechami na ustach.

Dlaczego na świecie nie ma sprawiedliwości, ojcze?