Rozdział 33

Podkład ♫

W byciu shinobim należy przestrzegać przynajmniej niektórych reguł. Trzeba być lojalnym, wiernym, dzielnym, odważnym, hardym oraz wiele innych cech, które musi posiadać dobry ninja. Zdradzając kogoś, srają się nędznikami, jednak oszukując samych siebie są wyzbytymi z człowieczeństwa śmieciami w ludzkiej posturze. Ktoś taki nie zasługuje na nic…

✲✲✲

Zapanowała grobowa cisza. Wszyscy patrzyli po sobie, poszukując zdrajcy. Nikt nie chciał się ujawnić, pokazać choćby jeden jednym najmniejszym ruchem, wskazać, że to on jest tym, o którego się teraz rozchodzi. 
- Na jakiej podstawie śmiesz tak twierdzić?! – zadał pytanie Kiba. Dziewczyna przez chwilę stała w ciszy, a potem powiedziała. 
- Nie uważacie, że to dziwne, iż wszyscy wpadliśmy w tę pułapkę w jednym czasie? Nie sądzicie, że ktoś dopilnował, abyśmy utknęli tam i zginęli? I jeszcze ten robal! Ale to nie jest najzwyczajniejsze. Ktoś, kto to ukartował, chciał się pozbyć wszystkich, łącznie ze szpiegami… - poinformowała, spoglądając po wszystkich. 
- Skąd możemy mieć pewność, że to nie twoja sprawka? – spytała Ino.
- Zostałam, żeby was ratować – odrzekła. – Jestem shinobim Yuuki, a my nie chowamy urazy do innych ninja, poświęcamy się dla dobra sprawy i ogółu. To nasza z góry narzucona reguła, świadcząca o naszym honorze i miłości do wioski oraz tego świata i pokoju. 
- Ale i tak mogłaś to zrobić, żeby nas zmylić – odezwał się Sai.
- Jak śmiecie?! – oburzył się Hiroki. 
- Wiedzcie lub nie, to nie mój interes, ale ja podejrzewam, kto jest zdrajcą – mówiła, po czym ruszyła przed siebie. Wszyscy stali osłupieni.
- Masz rację – po chwili odezwała się Sakura, Gemmei przystanęła i odwróciła się, spoglądając na nią pustym spojrzeniem. W tym momencie poszła za nią, zaraz potem Koji i Hiroki. 
- Jesteście głupi, ślepi i głusi, skoro słuchacie tą głupią dziewuchę – oznajmiła Matsuri. 
- Co jak co, ale tobie nie ufam – oznajmił Sai.
- Jak znajdziemy sprawcę? – spytała Ino.
- Bardzo łatwo. Niech każdy włoży rękę do tej dziupli. Ale w tym sęk, że każdy po kolei będzie to robić tak, żeby inni nie widzieli – ruszyła w jednej chwili w głąg lasu.
- Ja pierwszy – odrzekł Kiba.
Minął niewielki okres czasu, kiedy to każdy po kolei uczynił tę czynność.
- Dla udowodnienia wam, ja też to zrobię – oznajmiła Gemmei.
- No i co teraz? – spytała Ino.
- Niech każdy z was powie zdanie „nie jestem szpiegiem”. Jeśli skłamie, to ręka zacznie mu się świecić, wszystko to dzięki temu, że użyłam takiego jutsu, jest to możliwe – wyjaśniła. Nastąpił szok na sali, jednak posłusznie wypełnili owy rozkaz. Pozostały jeszcze trzy osoby. Jednak w tłumie dwie postacie się zagubiły. Zaczęły niepostrzeżenie uciekać.
- To już wszyscy i co? – zapytał Sai.
- Mamy zdrajców – poinformowała dziewczyna.
- Ale jak to? – nie rozumiała Sakura.
- Cała sprawa, to był blef. Inaczej mówiąc, kłamałam z tym jutsu. Ręka by się nie zaświeciła. Chciałam nastraszyć i sprowokować do ucieczki, a co za tym idzie, ukazania się naszym drogim szpiegom. Matsuri i Hanae… - wypowiedziała drugie imię smętnie, z niezadowoleniem i pogardą. 
- Gońmy je – powiedział Gaara. 
- Drużyno, idziemy za nią – rzekł hardo Koji.
- Ja i Sakura pójdziemy za Matsuri, wy tu zaczekajcie – rozkazał no Sakabu. 
- Mam podejrzenia, co do tego, kto za tym stoi, ale to potem – odezwał się po raz pierwszy Takeshi.

- Ciekawe. Trzeba będzie powiedzieć szefowi – powiedziała do siebie zamaskowana postać.


  Kiedyś wszystko było inaczej. Ale byłam mała. Nie wiedziałam o wielu sprawach. Teraz to się zmieniło. Ale wiesz co? Czasem żałuję, że podjęłam tę decyzję. Może gdybym dokonała innego wyboru, to byłoby inaczej. Nie… Na pewno byłoby…. Jednak musiałam dostać konsekwencje za wybór To moja wina… Postanowiłam zrezygnować z walki o ciebie… Poddałam się, jak tchórz i nie mogę się teraz wycofać…